Ervaring van Michelle
Waarom iedereen met een burn-out naar Zwitserland zou moeten.
Sinds begin februari zit ik thuis. In eerste instantie wilde ik er niet aan maar na een aantal weken lijkt het er toch op dat ik in een burn-out zit. De eerste dagen is het net alsof ik griep heb, ik ben bij de minste of geringste inspanning kapot of moet er helemaal niet aan denken om te bewegen. De bank, Netflix en een dekentje zijn mijn grootste vrienden. Na twee weken wordt het er niet beter op omdat ik zo snel mogelijk beter wil worden en weer aan het werk wil. Want een burn-out dat is toch niks voor mij. Dus probeer ik toch dingen te ondernemen en moet regelmatig drie stappen terug doen in plaats van dat ik vooruit kom. Ook autorijden gaat niet meer, teveel prikkels en de omgeving gaat te snel voor me. Aangezien mijn huishouden met schoolgaande kinderen gewoon doorgaat kan ik me bijna niet voorstellen dat ik bij al deze activiteiten ook nog gewerkt heb. Zo frustrerend allemaal.
Ik spreek veel mensen in deze periode en ongelofelijk veel die zelf een burn-out gehad hebben of iemand kennen met een burn-out. Advies van iedereen is: neem je tijd en rust uit. Na een aantal weken ben ik zover dat ik kan accepteren dat het langer duurt dan ‘eventjes’. En ik beter de tijd goed kan benutten met uitrusten i.p.v. ertegen te vechten. Ik probeer mijn dagen beter in te delen met minder activiteiten en meer rust. Ik probeer hulp te vragen als er toch teveel op het programma staat en ik probeer zes keer per dag te mediteren, of in elk geval stil te staan bij hoe ik me voel. Dat heeft wel zijn uitwerking, het lijkt iets beter te gaan. Langzaam maar wel een stijgende lijn. Ik blijf appjes beantwoorden van lieve mensen die me vragen hoe het met me gaat. Dat is nog wel frustrerend, omdat er zo weinig voortgang in zit.
Op advies van de bedrijfsarts en in overleg met mijn leidinggevende wordt er een begeleidingstraject afgesproken. Vanuit de organisatie is er een traject bij een psycholoog waar wij als organisatie afspraken mee hebben. Hier kan ik naartoe. Echter ik heb iets anders op het oog. Ik wil naar Zwitserland! In mijn werk heb ik kennisgemaakt met Guus Oosterop. Hij is trainer/facilitator en bezig met een gedrags-verandertraject binnen mijn team. Maar hij is ook gespecialiseerd in hoog sensitiviteit. Een van de eerste keren dat we elkaar ontmoeten komen we op dit onderwerp en laat hij me zien wat hij nog meer doet: mensen met hoog sensitiviteit (HSP) helpen om te gaan met prikkels en stress. Hij heeft hiervoor samen met zijn vrouw een traject ontwikkeld in Zwitserland.
Ik ben geïnteresseerd vooral omdat ik wel weet dat ik hoog sensitief ben, maar dacht dat ik hier niet echt ‘last’ van had. Ik gebruikte het ook niet bewust en was me niet bewust van alle kenmerken die hierbij horen. Maar goed, het traject is niet goedkoop, en ik had geen last van stress (dacht ik) dus niet van toepassing voor mij. Maar nu zit ik in deze burn-out en Guus is een van de eersten die mij belt om te vragen hoe het met me gaat. Ik heb de dag erna een afspraak met zijn vrouw Tera om te kijken wat ze voor me kan betekenen. In de weken die volgen leer ik over mijn hoog sensitiviteit en word ik steeds enthousiaster over Zwitserland. Het lijkt mij de perfecte plek om enerzijds te herstellen en anderzijds te leren over HSP en stress. Met mijn leidinggevende spreek ik af dat ik, deels op eigen kosten, naar Zwitserland ga.
Afgelopen week was het zover, vier dagen training. Vier dagen waarin ik inzicht kreeg in:
- hoe stress/overprikkeling zich uitwerkt op mijn lichaam en geest
- welke kenmerken bij HSP horen
- hoe mijn gedachten werken en hoe ik deze minder aandacht kan geven
- hoe ik bij mezelf kan blijven
- wat mijn overtuigingen zijn
- wat ik kan doen om te herstellen
- hoe belangrijk het voor mij is om te herstellen
- hoe ik signalen van overprikkeling kan herkennen
- wat voor werkomgeving bij mij past (en vooral wat niet bij me past)
- wat mij nu stress geeft, en wat ik vervolgens kan doen
- dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven
- dat ik plezier moet maken
En dat alles heb ik geleerd in een prachtige omgeving, heel rustig en heerlijk schoon. Weet je hoe schoon Zwitserland is? Ik wist het niet ;). Tera en Guus zijn geweldige begeleiders, die een omgeving weten te creëren van harmonie en rust. Waarin je helemaal je zelf mag zijn, ze vinden niks gek ☺. Volledig aangepast op mijn wensen. Normaal gesproken heb ik veel last van heimwee en een dag ergens anders slapen dan thuis is echt enorm uit mijn comfortzone. Nu ben ik een week weg van huis, heb ik twee keer gebeld met het thuisfront en heb ik helemaal geen heimwee. Ik moet en hoef niks, behalve aan mezelf te denken en aan te geven wat ik wil. Dat laatste is voor een HSP al lastig zat ☺.
Na deze week was ik uiteraard moe, want het is toch enerverend als het zo persoonlijk wordt. Maar ik ben zo blij dat ik dit gedaan heb. En voor mijn gevoel sta ik weer met beide voeten stevig op de grond. Want ik heb geleerd hoe ik weer verder kan, wat voor mij werkt met hele praktische handvatten. En dat gevoel is zo fijn. Waar ik de eerste weken van mijn burn-out alles lees wat los en vast zit om maar grip te krijgen op de situatie en hoe ik er mee om moet gaan. Nu leg ik alle boeken opzij, gebruik ik alleen de aantekeningen die ik afgelopen week gemaakt heb en kan ik stappen maken. Ik krijg weer grip op mijn leven.
Kortom, het is misschien niet zo goed uit te leggen maar ik denk dat iedereen die in een burn-out zit, of mensen die ‘last’ hebben van hun hoog sensitiviteit een week naar Zwitserland zou moeten! Het is wat mij betreft echt een investering voor de rest van mijn leven.