Ervaring van Anneke - Manager bij een bank
Ik ben Anneke, 58 jaar dit jaar (2021) en loop de laatste 5 tot 10 jaar aan tegen een aantal voor mij onverdraaglijke stressoren, vooral op het werk.
Dat was dan ook mijn aanmelding toen ik met Tera en Guus in contact trad. Ik moet in principe nog 7 jaar werken, en vroeg me dagelijks af op welke manier ik die jaren nog gelukkig zou doorkomen. Ik wilde wel, maar het lukte niet.
Ik ben altijd wel een piekeraar geweest, maar vanaf een jaar of 40, de kinderen werden groter en mijn laatste relatie liep niet goed, ben ik doelbewust beginnen zoeken naar oplossingen om de piekergedachten van me te leren afzetten, om de gedragingen waar ik niet happy mee was te leren laten, om zelfverzekerder te worden, om meer zelfvertrouwen, die ik bij periodes wel had, meer als een constante te kunnen ervaren. Dat is ook redelijk gelukt, ben NLP Master practitioner geworden, heb m’n certificaat in Geweldloze Communicatie gehaald. Allemaal stapjes onderweg naar vandaag. En ik voelde me ook beter met mezelf, met m’n gedrag, met de manier waarop ik m’n piekeren heb leren onder controle houden, en dergelijke meer. Mijn omgeving zag ook de evolutie die ik had doorgemaakt. Het belette echter niet dat wanneer ik ongeveer 50 werd, en nog meer verantwoordelijkheid kreeg en opnam op het werk, dat ik nog vele slechte momenten had, terugviel in onzekerheid, piekeren, me waardeloos voelen. Niet normaal voelen: grote pieken, maar van kortstondige aard, diepe dalen, die wat langer duurden, al had ik wel geleerd via NLP en NVC, om er minder lang van af te zien dan vroeger.
Maar naarmate ik ouder werd en de werkomgeving steeds sneller veranderde, voelde ik dat ik van de weldadige effecten van mijn opleidingen steeds minder een blijvend resultaat kon behouden. Steeds opnieuw zocht ik naar nieuwe middelen of strategieën om me te helpen met de stressoren om te gaan, om met mijn gedachten daarbij om te gaan. Wat ik wel had geleerd was dat ik moest leren rusten wanneer mijn geest en lichaam me dat vertelden en dat ik de neiging om mezelf voorbij te lopen (de kick van de flow, altijd maar doorgaan) zelf moest stopzetten.
Een 5-tal jaar geleden hoorde ik steeds meer over HSP en ik herkende me wel in de literatuur die ik erop nalas, maar ik zag niet wat ik met die kennis kon doen om me rustiger, meer tevreden met mezelf te voelen. Integendeel, ik ervaarde HSP meer als een last. En misschien (hopelijk?) vergiste ik me wel. Haha.
Ongeveer 3 jaar geleden veranderde ik van functie en deze was geheel buiten mijn comfortzone: ik ben Communicatiewetenschapper van opleiding, heb niets met getallen of statistiek as such, maar in die wereld kwam ik als leidinggevende wel terecht. En het was hard en moeilijk, en ik maar denken dat ik niet slim genoeg ben, dat ik daar verkeerd zat, dat ik mijn talenten niet kon benutten zoals ik dat wilde, … kortom, ik was het steeds meer moe van met mezelf te moeten vechten, niet goed te slapen, hiermee nog tot aan m’n pensioen te moeten doorgaan. Afscheid van m’ werkgever speelde wel meer in m’n hoofd, maar dat wil ik ook niet, want na 35 jaar had ik daar veel opgebouwd (loyaliteit hé), ook financieel, en dus ik verwierp elke keer deze optie. Met dit constante vermoeide bewustzijn, ging ik op afspraak bij een collega die mij vertelde over zijn ervaringen van het laatste jaar: paniekaanvallen, thuiszitten, etc. Hij vond in mij een luisterend oor en tot zijn verrassing ook een mede lotgenoot. Hij vertelde me over de website van Tera en Guus en ik heb diezelfde avond nog contact genomen met hen. En ik kreeg onmiddellijk antwoord en een afspraak om alvast kennis te maken. We zitten natuurlijk midden coronatijd, en ik had nooit verwacht dat ik snel met hen aan de slag zou kunnen gaan. Het tegendeel is waar, we hadden elke week een videochat van ongeveer een uur, we leerden elkaar kennen en vertrouwen. Ik kreeg intakelijstjes in te vullen, we praatten over wie ik was geweest en wie ik vandaag ben en hoe ik functioneer, wat ik allemaal al had meegemaakt, mijn copingstrategieën en dergelijke. En dan kwam van Tera en Guus het voorstel om toch snel met de intense training te starten. Videochat is goed, maar elkaar zien en met elkaar werken, real live, is nog helemaal iets anders. Iets wat ik zelf niet durfde vragen of zelfs maar voor mogelijk had gehouden, zo snel toch niet. Aangezien ik België niet uit mag (geen essentiële reizen), maar zij België wel in mogen (met een negatieve coronatest), hebben ze ervoor gezorgd dat we die coachingsessie met elkaar tijdens een verlengd weekend konden doorbrengen. Ik voelde me zo blij hen in levende lijve te ontmoeten, heb heerlijke dagen met hen doorgebracht, zoveel geleerd en het was zo rap voorbij. Het was ook even afkicken van de weldoende onmiddellijke bekrachtiging die ik als cadeautjes in ontvangst nam. De laatste puzzelstukjes van de puzzel die ik al jaren aan het leggen ben, is daar in zijn eindfase gekomen. Hoop ik 😊.
Hoewel ik het HSP gegeven nog niet ten volle als een gave kan ervaren, ben ik wel bereid om het te omarmen, dankzij de inzichten en techniekjes die ik heb meegekregen. HSP hoeft geen last meer te zijn. Met vallen en opstaan, én met de hulp van Tera en Guus, ben ik ervan overtuigd dat ik steeds meer in mijn eigen kracht zal kunnen blijven rechtstaan. Mijn eerste werkweek na dat weekend is met meer goesting en energie, zelfvertrouwen en tevredenheid over mezelf kunnen verlopen. Ik blijf behoedzaam (typisch HSP 😉) en voorzichtig, want ik weet dat mijn interne criticus (mister mind) constant in mijn hoofd zit om me weer af te breken (ook zo typisch 😊). Maar ik heb geleerd hem het zwijgen op te leggen, in mijn binnenwereld te blijven en de buitenwereld te laten waar die hoort. Al zal het wel nog veel oefenen worden, hoor. Zo zal ik niet alleen die laatste 7 werkjaren met (meer) energie en meerwaarde wel doorkomen, maar ook in mijn privé weer groeien en gelukkiger zijn met mezelf en mijn omgeving. En ja, elk woord is hier op zijn plaats en goed gekozen. En dat mag, dat is nu eenmaal wie ik ben 😊 😊 😊, … én het is normaal!